Thamara van de Ven – Werkhoven: "Durf meer vanuit je eigen kracht te werken"

In het boek neemt Thamara ons mee in haar leven als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis. Maar ook als moeder, vriendin en mens. Ze deelt verschillende momenten waarop ze niet terug kon vallen op haar kennis en ervaring, omdat ze plotseling werkte met een voor haar onbekende patiëntencategorie en ziektebeeld dat niet in haar studieboeken stond. Maar waar ze er toch kon zijn voor patiënten, ondanks de hectiek en de maskers. Door het werken met verschillende onbekende collega’s (buddy’s), leek het alsof Thamara in het diepe werd gegooid. Toch voelde zij onderling veel vertrouwen in elkaars vakmanschap.

Trots geeft gevoel van verbinding
Het moment waarop Thamara zich het sterkste verbonden voelde: “Ik denk dan aan een van de mooiste avonden van mijn dienst, waarbij we afscheid moesten nemen van een patiënt, zonder dat familie er kon zijn. Als verpleegkundigen hebben we elkaar om en om afgewisseld. Ik was de laatste die bij haar was.” Ook op de momenten waarop het niet ging zoals het moest of het bijna niet goed ging, voelde Thamara verbinding. Op een avond meldde een zoon zich bij de balie met medicijnen die hij in het bed van zijn vader had gevonden. Die waren daar per ongeluk beland. “Je wilt respectvol zijn naar de zoon, maar tegelijkertijd erkennen dat we het die dag op veel fronten ook heel goed hadden gedaan. We waren juist trots op alles wat wel gelukt was met elkaar. Dat geeft een enorm sterk gevoel van verbinding.”

Je eigen sterke kracht
Het bleek dat de speelsheid en humor die Thamara als kinderverpleegkunde heeft, ook werken en positieve impact hebben op de volwassen patiënten met Covid. Dat verraste Thamara. “Je valt terug op je kinderzuster rol. En dat levert intieme momenten op, bijvoorbeeld wanneer ik bij een oudere patiënt de bloeddruk ging meten. Ik vroeg: “Mag ik uw spierballen meten? ”. Dat gebeurde spontaan, maar maakte de zware situatie wel luchtiger.”

Als je het boek van Thamara leest, voel je de gedrevenheid die veel zorgverleners kenmerkt. Tegelijkertijd ook de twijfel en een dubbel gevoel: je kunt weinig in het ziektebeeld van de patiënt betekenen, maar tegelijkertijd ook veel. Juist met die kleine dingen konden we troost bieden.

Thamara heeft een belangrijke boodschap voor andere zorgverleners. “De manier waarop ik werk is veranderd na deze periode. Durf meer vanuit je eigen kracht te werken. Je weet waar je goed in bent. Daar mag je trots op zijn. Iedereen neemt deze ervaringen van de Covid periode mee in zijn of haar rugzak, in contact en handelingen in het dagelijkse werk.”

Leren stopt niet na het schrijven
Op de vraag wat ze van het schrijven van het boek heeft geleerd, antwoord Thamara: “Het leren stopt niet na het schrijven. Dit geeft me zoveel verdieping in mijn vak, zoals door andere verhalen te horen bij de boekbesprekingen die ik geef. En het geeft weer nieuwe energie en zorgt opnieuw voor een gevoel van verbinding!